در زندگي زخم هايي هست كه مثل خوره روح آدم را آهسته در انزوا مي خورد و مي تراشد. اين دردها را نمي شود به کسي اظهار کرد چون عموما عادت دارند اين درددهاي باور نکردني را جزو اتفاقات و پيش آمدهاي نادر و عجيب بشمرند و اگر کسي بگويد يا بنويسد مردم بر سبيل عقايد جاري و عقايد خودشان سعي مي کنند آنرا با لبخند شکاک و تمسخراميز تلقي بکنند...